Dzieci to ludzie.

Dziś napiszę o tym, co już od dłuższego czasu bardzo mnie porusza, ale w czasie wakacji, podsycane różnymi kampaniami marketingowymi, porusza mnie jeszcze bardziej. Chodzi o miejsca, godziny i strefy WOLNE OD DZIECI.

Temat ten wywołuje we mnie niezgodę, ale na głębszym poziomie całkowicie mnie przeraża. Dlaczego? Ponieważ tak samo jak przy wszystkich strefach, miejscach, godzinach funkcjonowania, wyznaczonych miejscach w autobusach, sklepach, w których można kupować lub nie jedna strona decyduje o tym, że ma większe prawa od innych. Odbywa się to na osi majętności, pochodzenia, rasy, religii, koloru skóry, orientacji seksualnej, a obecnie, pod przykrywką “komfortu”, “wygody”, “prawa do odpoczynku” na poziomie wieku. Dorośli, ci ponoć potrafiący się zachować, mogą przebywać gdzie chcą i kiedy chcą. W końcu to oni zostawiają pieniądze w hotelach i restauracjach, więc to na nich będzie zależało hotelowym i restauracyjnym menedżerom. Dzieci za siebie nie płacą. Do tego zdarza im się płakać, wyrażać niezgodę, przeżywać trudności w sposób, na który nie ma przyzwolenia. Płacz i krzyk w miejscu publicznym? Dramat. Trzeba wykluczyć taką osobę. Co innego mężczyzna z zasobnym portfelem, który jeździ BMW bez tłumika. Jemu się nie zwraca uwagi. Co innego grupa dorosłych, która celebruje urodziny zakrapiając je alkoholem, serwując otoczeniu przekleństwa i pokazując, że mają gdzieś cały świat. Co innego osoba, która traktuje ekspedientkę w sklepie, czy osobę sprzątającą jak kogoś gorszego i pozwala sobie wyładować swoją złość, bo coś jej się nie spodobało lub kolejka była za długa. Wtedy jesteśmy cicho. 

Nikt nie mówi o strefach wolnych od chamstwa. Nikt nie mówi o strefach wolnych od samochodów bez tłumików, przekraczanych prędkości, osób nietrzeźwych, serwujących natarczywe i przekraczające granice żarty, itp. Dlaczego? Ponieważ wszędzie tam można by stracić pieniądze lub narazić się na ripostę. A to już wywołuje strach.

Dlaczego wydaje nam się, że mamy prawo uważać się za kogoś lepszego? Mogę mieć dzieci i nie muszę mieć dzieci. Jednak to, że mam dzieci nie sprawia, że jestem lepsza, ale to, że ich nie mam też nie.